November 2012: na 19 jaar studie studie bij de Open Universiteit ben ik Master of Science.

Op 9 november 2012 – toevallig ook de dag waarop mijn vriendin 50 jaar werd – ontving ik in de Vondelkerk in Amsterdam het getuigschrift dat mij het recht geeft de graad van Master te gebruiken. Een moment waar ik trots op ben. Velen bezorgden ons een gedenkwaardige dag. Ik heb nu dus mijn getuigschrift en kan – zoals iemand gekscherend zei – eindelijk aan m’n carrière beginnen. De keuze om de eigen decaan de uitreiking te laten doen, bleek een goede. Van de 16 uitreikingen was ik de enige over wie decaan Prof. Dr. Paquita Perez iets écht persoonlijks kon zeggen. Dat gebeurde dan ook: “In het bestuurswerk voor de Open Universiteit is Cock confronterend. Hij doet en denkt vaak anders dan wij verwachten. Soms kwam hij met opmerkingen waar de hele faculteitsstaf niet aan gedacht had. Uiteindelijk zijn we dat zeer gaan waarderen!”
Hier heb ik natuurlijk niets meer aan toe te voegen.

Van de vele gelukwensen, kadobonnen, fairtradeproducten en boeken zal het wel even duren voordat dat allemaal opgegeten, opgedronken, verzilverd of gelezen is. We genieten nog steeds na van deze mooie dag. Uiteindelijk zijn toch de warme contacten met familie, vrienden, buren, mede50-plussers, andere jongeren, gelijkgestemden én andersdenkenden belangrijker dan geld en spullen.

Eerdere blog: klik hier en voor meer foto’s van de uitreiking in de Vondelkerk:
http://www.open.ou.nl/stcentra/Amsterdam/121109-huldigingVondelkerk/

Transitie naar duurzaamheid heeft crisis nodig. En onaardige slimme mensen om er beweging in te krijgen.

Eindelijk is aangetoond dat mijn leven zin heeft! Hoogleraar Jan Rotmans is een expert op het gebied van transities, van maatschappelijke veranderingen. Hij verkondigt dat het tijd is voor marxisme 2.0. In plaats van de woorden revolutie en Verelendung spreekt hij over transitie en crisis om een paradijselijke toekomst voor iedereen te bereiken. Gelukkig zitten we nu in de goede tijd en helpen de economische crisis, de klimaatcrisis en de energiecrisis ons vooruit. Daarvoor is het wel nodig dat er trekkers zijn die niet moe te worden om dat te blijven benadrukken. De behoudende gevestigde orde vindt het echter niet leuk om hun privileges van energieverspilling en hoge salarissen kwijt te raken ten gunste van toekomstige generaties en armere wereldburgers. Dus worden de mensen die een eerlijkere verdeling willen aangevallen en onaardig gevonden. In zowel mijn politieke werk als in mijn professionele pogingen tot het verduurzamen van de maatschappij ervaar ik dat regelmatig. Gelukkig hebben wij-activisten (let op: dit wordt een geuzennaam!) het tij dus mee. En dat geeft weer energie om door te gaan!

Lees ook het boek van Jan Rotmans: In het oog van de orkaan.

Nuon probeert milieukundige aan de vuile stroom te krijgen voor een paar tientjes voordeel!

Energiegigant Nuon heeft gegevens van de Kamer van Koophandel gekocht en probeert nu kleine zelfstandigen – zoals ik – als klant te krijgen. Het enige argument dat ze gebruiken is: u bent goedkoper uit. De man die aan de deur kwam, had geen antwoorden op de vraag of Nuon eigenlijk nog wel duurzaamheidsambities heeft. Hij mompelde iets over ondernemers die daar geen interesse meer in hebben en gaf ondertussen ook nog af op die goedkope zonnepanelen uit China. Dat is allemaal rommel volgens hem. Ik liet hem ons dak zien dat vol ligt met die Chinese panelen en dat die nu al meer opwekken dan verwacht is. Ach zei ie: dat komt nog wel dat ze kapot gaan. Ik heb deze man maar gauw de deur uitgezet. Gelukkig weet ik uit eigen ervaring dat er genoeg ondernemers zijn die wel voor duurzaamheid kiezen en niet alleen maar naar een kostenreductie van een paar euro per maand kijken. Wat mij betreft is Nuon volledig gezakt voor het duurzaamheidsexamen.

na 2 jaar voorbereiding…

Voor onze voormalige brandweerauto – nu onze expeditie-camper – wilden we graag een dakje. Gemeentelijke regels gaan echter uit van een maximale carporthoogte van 3 meter. Daar past onze camper echter niet onder. Oktober 2010 kregen we van het gemeentebestuur van Breukelen toestemming om 3,5 meter hoog te gaan. Wel moesten we dan zover mogelijk vanaf de openbare weg bouwen. Geen probleem. Wel moesten we hiervoor enkele fruitbomen verplaatsen. Ondertussen is Breukelen opgegaan in de gemeente Stichtse Vecht en begon de mallemolen opnieuw. Eerst werd de aanvraag afgekeurd omdat de tekeningen niet nauwkeurig genoeg waren. De 2e poging – na weer leges betaald te hebben – lukte wel. September 2011 kregen we de definitieve vergunning. Dat wil zeggen: we hebben vergunning voor ‘de activiteit bouwen waarvoor geen vergunning is vereist’. We zijn gestopt om het proberen te snappen. Eerst de bouwtekeningen afkeuren en daarna verklaren dat ‘de activiteit bouwen niet is beoordeeld’. Hopelijk worden andere inwoners van Stichtse Vecht klantvriendelijker behandeld… Wij zijn toch blij met ons afdakje, hoewel de leges van 1378 euro niet in verhouding staan met de bouwkosten van een paar honderd euro.

Sinds 10 mei 2012 heeft Cock de graad van Master of Science.

De datum op het laatste cursuscertificaat luidde: 10 mei 2012. Sinds 1992 – 20 jaar geleden dus – was dit de 56e module die ik bij de Open Universiteit (ook wel de 14e universiteit van Nederland) afrondde. Dat is een indrukwekkende stapel certificaten. Op 9 november 2012 mag ik die inruilen voor 1 getuigschrift. Dan mag ik Msc achter mijn naam zetten. Dat is geen titel, maar een graad.

Het voelt vreemd aan. Ik studeerde gemiddeld 300 uur per jaar, en dat 20 jaar lang. Niet echt met het doel om een titel, sorry graad, te halen, maar gewoon om kennis op te doen. Om goed werk te kunnen leveren, zowel professioneel, in de politiek of aan de borreltafel. Ik heb er een bloedhekel aan als mensen zonder kennis en zonder onderbouwing van alles en nog wat roepen. Vandaar ook mijn eigen inzet op permanente educatie, maar ook de oproep aan een ieder om levenlang te blijven leren. Met dat laatste ga ik zeker door. Ik voel me ondertussen ambassadeur voor de Open Universiteit en met name voor de bèta-wetenschappen. In deze tijden van bezuinigingen en kortzichtig politiek beleid vanuit Den Haag zit ook de Open Universiteit in een ‘herontwerpfase’. Ik benadruk nu overal het belang van universitair afstands-bèta-onderwijs. Een duurzame ontwikkeling van Nederland kan immers niet zonder mij, hmm, zonder hen.

Broer Hans en vriendin Roelien fietsen mee met strandmarathon

De eerste marathon van dit jaar. Ik heb geen flauw idee wat voor marathonjaar dit voor mij wordt. In 2011 heb ik 8 marathons gelopen en ben ik vooral verslingerd geraakt aan onverharde marathons en aan bergmarathons. Het vlakke polderlopen heb ik wel gehad. Denk ik.

8 januari liep ik de Zwarte Marathon. Oorspronkelijk begonnen als illegale loop zonder vergunningen is het nu een nette marathon met 7 vergunningen en heet dan nu ook netjes de strandmarathon Den Haag. Ik had hier twee begeleiders: mijn vriendin Roelien en mijn broer Hans. De eerste 30 km ging lekker, daarna kwam de man met de hamer. Dankzij mijn begeleiders heb ik toch een nette tijd van 4 uur 30 minuten neergezet. Planning 2012: midwintermarathon in Apeldoorn, Galgenbergmarathon op de Utrechtse Heuvelrug, in mei wellicht iets in Baskenland, in de zomer iets bij Monschau en in oktober de beruchte Zeelandmarathon. En tussendoor verzin ik nog wel iets.

Roelien en Cock op top van El Teide – 3718 meter

Op 5 december stonden we op de hoogste berg van Spanje: de El Teide op Tenerife. Een best wel pittige tocht. Je begint de wandeling op 2400 meter. Eigenlijk al te hoog om goed te kunnen acclimatiseren.  Vanwege de gebrekkige informatie hadden we ook een zware rugzak: voedsel voor 2 dagen, slaapzak en ook veel warme kleding. De El Teide staat er om bekend dat in december de eerste sneeuw er kan vallen, de temperatuur onder nul komt en vooral dat het er hard kan waaien. Dit jaar viel alles mee en bleek dat we de helft van het gewicht beneden hadden kunnen laten.

Begrijp ons niet verkeerd: het was vooral een hele mooie tocht. We hebben zo’n beetje alle Canarische eilanden zien liggen. Vooral de hoge delen van Gran Canaria en La Gomera waren vaak te zien. Ook heel fraai waren de schaduwen van de El Teide. ’s Avonds was die op de wolken te zien en ’s morgens direct na zonsopgang (best wel koud) als gigagrote punt op de westkant van het eiland.

Uiteraard valt er nog veel meer te vertellen van onze 17-daags verblijf daar, maar dat doen we vooral thuis met vrienden en bekenden. Voor ons was het een welkome onderbreking van het drukke en donkere leven in het Nederlandse eind van het jaar. Overigens heb ik daar ook nog een bergmarathon gelopen in 7 uur en 53 minuten…

Weer op weg naar een tijd onder de 4 uur!

De Natuurmarathon van Lekkerkerk is een aanrader voor iedere hardloper die van rust en ruimte wil genieten. Tel daarbij de verzorging en de aandacht die je krijgt en dan wil je voortaan niets anders meer. Toen ik 5 minuten voor het startschot aankwam waren er 101 inschrijvingen. Met mij erbij werd het dus 102. Misschien was ik van slag door de overgang naar de wintertijd, maar ik vergat belangrijke spullen en ik reed 2 keer verkeerd. Gelukkig zijn de organisatoren heel welwillend. Terwijl ik me inschreef, kleedde ik mij om, m’n tas werd veilig opgeborgen en zelfs m’n autosleutels die ik ergens op de grond had laten liggen, kreeg ik na afloop persoonlijk weer overhandigd. Het startschot werd uitgesteld, omdat ik mijn nummer nog moest opdoen.

De eerste 5 km had ik nodig om weer even tot rust te komen. Ik startte veel te snel, had niets van te voren gedronken en moest mijn tempo nog vinden. Dat vond ik bij Marry Teeuwen en haar haas Robert Hoek. Het doel van Marry was om ergens rond de 3:50 te eindigen. Dat leek mij ook wel wat. Drie weken geleden liep ik immers 3:55 op de Bosmarathon in Soest. Hier in de Krimpenerwaard waren echter behoorlijke stukken graskade, onverharde paden en zelfs een stuk weiland. Dat drukte het tempo wel. Het leverde wel gespreksstof op voor wat filosofische beschouwingen over de hardloopmentaliteit van ‘ons’ polderlopers. Dat streven naar gelijkmatig lopen, zelfs als het terrein anders is. Steeds maar weer kijken hoe lang we over een km deden. Als het streven van 5 minuut en 24 seconden niet gehaald werd, was er meteen reden voor bijsturing. Geef mij dan maar de onvoorspelbaarheid van de bergen. Zie mijn eerdere blog over dansen en zweven in een marathon. Ik denk dat deze natuurmarathon voor meer hardlopers aantrekkelijk wordt, als die nog meer onvoorspelbaar wordt. Voortaan geen parcours meer van te voren bekend maken. Nog meer door weilanden, ligboxstallen en andere verrassingen.  Misschien is een keer polsstokspringen er in ook wel leuk. Ik kijk al uit naar de volgende aflevering!

Ontspanning

Iedereen heeft ondertussen wel begrepen dat het goed mis is met de wereldeconomie.  Velen kijken met angst en beven naar tabellen, cijferreeksen en prognoses en zien dat ze lager of hoger uitvallen dan gunstig is voor ons.  En als er niets veranderd (een dag of zo) dan worden we daar weer nerveus van. Alles bij elkaar een zenuwslopend tijdverdrijf. Fijner is het om op het strand te zitten, het eb te zien worden en te genieten van de capriolen van vogels. Het kost niets en is op lange termijn veel zinvoller. We zijn veel te druk bezig met onze zelf gecreëerde drama’s. We vergeten dat er een echte fysieke wereld is die onze aandacht en zorg veel dringender nodig heeft.

Deze week is ook het studiejaar bij Nijenrode Universiteit weer begonnen. Studenten kregen als opdracht in deze introductieweek om iets nuttigs naar de campus te brengen. Aangezien ik een verzamelaar ben van van alles en nog wat (omdat ik nooit iets weggooi), is er bij mij altijd wel wat te halen. Deze week moest er een fiets weg, omdat de fietsschuur wel erg vol wordt met een stuk of 15 fietsen. De afgelopen 2 weken had ik weer 2 fietsen het hol in gesleept.  Het thuisfront had mij opdracht gegeven om er dan ook maar 2 weg te werken.

Een oude damesfiets kwam zodoende op het bord bij AH terecht. En uiteraard lezen studenten ook die borden. Al snel had ik een telefoontje voor de fiets. Ze schrokken wel van de loopafstand. Ik woon 2800 meter van de AH vandaan. Toch waren ze er met 10 minuten. Ook hardlopers vraagt u zich misschien af. Nou nee, ze hadden gewoon een lift geregeld.  De fiets wisselde van eigenaar voor 10 euro en een roze stuiterbal van 44 mm doorsnede. Als de studenten op deze manier het mooiste verhaal van het binnenhalen van een nuttig ding weten op te hoesten, dan winnen ze een fles (fris?) drank. Ik ben helaas vergeten om een afspraak te maken dat we die dan met z’n 3-en delen…