De Natuurmarathon van Lekkerkerk is een aanrader voor iedere hardloper die van rust en ruimte wil genieten. Tel daarbij de verzorging en de aandacht die je krijgt en dan wil je voortaan niets anders meer. Toen ik 5 minuten voor het startschot aankwam waren er 101 inschrijvingen. Met mij erbij werd het dus 102. Misschien was ik van slag door de overgang naar de wintertijd, maar ik vergat belangrijke spullen en ik reed 2 keer verkeerd. Gelukkig zijn de organisatoren heel welwillend. Terwijl ik me inschreef, kleedde ik mij om, m’n tas werd veilig opgeborgen en zelfs m’n autosleutels die ik ergens op de grond had laten liggen, kreeg ik na afloop persoonlijk weer overhandigd. Het startschot werd uitgesteld, omdat ik mijn nummer nog moest opdoen.
De eerste 5 km had ik nodig om weer even tot rust te komen. Ik startte veel te snel, had niets van te voren gedronken en moest mijn tempo nog vinden. Dat vond ik bij Marry Teeuwen en haar haas Robert Hoek. Het doel van Marry was om ergens rond de 3:50 te eindigen. Dat leek mij ook wel wat. Drie weken geleden liep ik immers 3:55 op de Bosmarathon in Soest. Hier in de Krimpenerwaard waren echter behoorlijke stukken graskade, onverharde paden en zelfs een stuk weiland. Dat drukte het tempo wel. Het leverde wel gespreksstof op voor wat filosofische beschouwingen over de hardloopmentaliteit van ‘ons’ polderlopers. Dat streven naar gelijkmatig lopen, zelfs als het terrein anders is. Steeds maar weer kijken hoe lang we over een km deden. Als het streven van 5 minuut en 24 seconden niet gehaald werd, was er meteen reden voor bijsturing. Geef mij dan maar de onvoorspelbaarheid van de bergen. Zie mijn eerdere blog over dansen en zweven in een marathon. Ik denk dat deze natuurmarathon voor meer hardlopers aantrekkelijk wordt, als die nog meer onvoorspelbaar wordt. Voortaan geen parcours meer van te voren bekend maken. Nog meer door weilanden, ligboxstallen en andere verrassingen. Misschien is een keer polsstokspringen er in ook wel leuk. Ik kijk al uit naar de volgende aflevering!