Maandelijks archief: februari 2011

Klap in het gezicht

Ik mocht vandaag op de fiets naar het gemeentehuis van Stichtse Vecht in Maarssen. Daar een pittig en prettig gesprek gehad met de burgemeester en met mijn mede-GroenLinks-raadslid Piet Paul. Daarover in een volgend bericht meer.

De terugweg legde ik af over het Zandpad. Vlak voor de Vechtbrug in Breukelen kwam er een auto met hoge snelheid en met grootlicht aan op mij af. Ik zag geen hand meer voor ogen.  Met moeite wist ik op de weg te blijven. De automobilist  stopte, draaide zijn raampje open en schold mij uit voor alles wat ik een mens niet gun. Het bleek een 50-plussige blanke taxichauffeur te zijn die het maar lastig vond dat er ook fietsers van het Zandpad gebruik maken. Een goed gesprek hebben we niet gevoerd. Wel deelde hij een klap uit. Behoorlijk verbouwereerd en met een rood oor van de klap bleef ik achter. Mijn fiets had de taxichauffeur in de berm gesmeten. Een hulpvaardig iemand stond mij bij. Het bleek iemand van de brandweerkazerne Breukelen te zijn. Wij naar de kazerne om daar een kop koffie te halen, zodat mijn trillende beentjes weer tot rust kwamen. Al snel kwam er een motoragent om mijn verhaal te noteren. Helaas is er verder weinig te verwachten, want het zal mijn verhaal tegen zijn verhaal zijn. Wel was ik blij met de alertheid van zowel brandweer als politie. Een pluim daarvoor. En voorlopig neem ik even geen taxi…

Woest op de ouderenzorg

Een jaar zit mijn vader nu in een verzorgingshuis. Hij is 85 jaar en gaat zowel fysiek als mentaal langzaam maar zeker achteruit. Dat is natuurlijk heel jammer, maar wel de werkelijkheid. Je hoopt dan dat we het in Nederland zo geregeld hebben dat bij een oplopende zorgvraag ook een oplopende zorgverlening komt. In ons geval blijkt dat ijdele hoop. Al meer dan 3 maanden kan het verzorgingshuis waar mijn vader verblijft de noodzakelijke zorg niet verlenen. Zowel met honing als met azijn hebben we geprobeerd de bureaucraten in beweging te krijgen. Eerst was er onderbezetting vanwege de drukke decembermaand, daarna een gesloten ‘cliëntenservice’ vanwege Kerst en Oud en Nieuw, vervolgens wintersportvakantie van belangrijke medewerkers. En nu ben ik nog niet eens volledig.

De (meeste) verzorgenden doen hun stinkende best om ondanks alle beperkingen zo’n goed mogelijke zorg te verlenen. Naar hun gaat dan ook mijn kritiek niet. Wel ben ik woest op het (politieke) systeem dat deze manier van omgaan met onze ouderen tolereert en zelfs aanmoedigt. Misschien bent u dat ook wel. Denk dan hieraan als u op 2 maart in het stemhokje staat.

Zelfkastijding in Apeldoorn

Vandaag heb ik mijn eerste marathon van 2011 gelopen: de Midwintermarathon van Apeldoorn. Met een temperatuur van ruim 10 graden en een stevige wind leek het niet echt op een winterloopje. Ik was te warm gekleed en te slecht getraind. De man met de hamer kwam al bij het 25-km-punt langs. Mijn tempo zakte dramatisch en mijn lust om überhaupt door te gaan tot het eind was wel bij het vriespunt. Gelukkig wist ik toch te herstellen en kwam ik na 4 uur en 2 minuten over de finish. En toen was ik meteen weer pissig op mezelf. Dit is de zoveelste marathon waar ik 1, 2 of 3 minuten langer dan 4 uur over doe. Dan ga je vanzelf weer veel nadenken en ik kwam tot de conclusie dat marathonlopen zowel een fysieke als een mentale vorm van zelfkastijding is. Waarbij de grap dan is dat vanaf morgen alleen nog het succes in je geheugen zit. Vandaar dat ik nu meteen maar even blog.

Overigens liep ik hier ook in 2008. Toen samen met actieve GroenLinksers uit Apeldoorn. En wellicht gaf dat toen mentale steun. M’n tijd was toen 3 uur en 59 minuten. En nu zit ik weer na te denken over de slotzin van dit stukje. Wat zal ik doen: Leve GroenLinks of leve de GroenLinksers? Na het Afghanistan-congres van afgelopen zaterdag hou ik het maar even op: leve GroenLinks!