Een jaar zit mijn vader nu in een verzorgingshuis. Hij is 85 jaar en gaat zowel fysiek als mentaal langzaam maar zeker achteruit. Dat is natuurlijk heel jammer, maar wel de werkelijkheid. Je hoopt dan dat we het in Nederland zo geregeld hebben dat bij een oplopende zorgvraag ook een oplopende zorgverlening komt. In ons geval blijkt dat ijdele hoop. Al meer dan 3 maanden kan het verzorgingshuis waar mijn vader verblijft de noodzakelijke zorg niet verlenen. Zowel met honing als met azijn hebben we geprobeerd de bureaucraten in beweging te krijgen. Eerst was er onderbezetting vanwege de drukke decembermaand, daarna een gesloten ‘cliëntenservice’ vanwege Kerst en Oud en Nieuw, vervolgens wintersportvakantie van belangrijke medewerkers. En nu ben ik nog niet eens volledig.

De (meeste) verzorgenden doen hun stinkende best om ondanks alle beperkingen zo’n goed mogelijke zorg te verlenen. Naar hun gaat dan ook mijn kritiek niet. Wel ben ik woest op het (politieke) systeem dat deze manier van omgaan met onze ouderen tolereert en zelfs aanmoedigt. Misschien bent u dat ook wel. Denk dan hieraan als u op 2 maart in het stemhokje staat.